Ад сьнегу сьветла ў шэрым сасьняку.
Сарока увязалася за мной.
Сьцяжыны,
як рачулкі у раку,
Бягуць, каб стаць дарогаю лясной.
Нібыта ў ветразь,
у маю сьпіну
За дзень замораныя дзьмуць вятры.
Тут дзесьці блізка шум ракі заснуў,
Каля якога раскладаў кастры.
Мне зараз не хапае іх цяпла
І шуму задуменнае ракі.
Вядзі мяне,
дарога,
да сяла –
Сагрэюць добрым словам землякі.
|
|
